‘’Living history, Living nature’’
Η Βάση Δεδομένων για την ιστορική κληρονομιά της Αλμωπίας παρουσιάσει τα πιο σημαντικά ιστορικά μνημεία και αντικείμενα της περιοχής. Aναπτύχθηκε στα πλαίσια του έργου "Living History, Living Naure" το οποίο αποσκοπεί στην υλοποίηση παρεμβάσεων για την προστασία και ανάδειξη της πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς της διασυνοριακής περιοχής, με μια σειρά δράσεων για την προώθηση επιλεγμένων σημείων ενδιαφέροντος και την προβολή τους με τα νέα μέσα.
Κατεβάστε σε μορφή pdf την έρευνα πεδίου
Δείτε και κατεβάστε συγκεντρωτικά στοιχεία από τα σημεία
Διαθέσιμη Βιβλιογραφία
Σχετικά με το LHI-LNA
Η Αλμωπία
Κατεβάστε σε μορφή pdf την έρευνα πεδίου
Δείτε και κατεβάστε συγκεντρωτικά στοιχεία από τα σημεία
Διαθέσιμη Βιβλιογραφία
Σχετικά με το LHI-LNA
Η Αλμωπία
Σχετικά Με το Πρόγραμμα LHI-LNA
Το έργο «Living History, Living nature» με ακρώνυμο «Lhi-Lna» εντάχθηκε στο διασυνοριακό πρόγραμμα συνεργασίας «Ελλάδαα - πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» 2007-2013, στο πλαίσιο της δεύτερης πρόσκλησης. Το σχήμα συνεργασίας περιλαμβάνει τον Δήμο Αλμωπίας και τον Δήμο Νοβατσι. Στόχος του προγράμματος είναι η υλοποίηση παρεμβάσεων για την προστασία και την ανάδειξη της πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς της διασυνοριακής περιοχής με μία σειρά δράσεων για την προώθηση επιλεγμένων σημείων ενδιαφέροντος και την προβολή τους με τα νέα μέσα. Περισσότερες πληροφορίες για το έργο και την υλοποίησή του μπορείτε να βρείτε στο www.lhilna.eu
Η Αλμωπία
Η Αλμωπία ήταν η γη των Αλμώπων. Σύμφωνα με τη μυθολογία, χρωστά το όνομά της στον ιδρυτή της Άλμωπα. Ο Στέφανος Βυζάντιος τον 6ο μ.Χ. αιώνα στα «Εθνικά» του αναφερόμενος στην προέλευση των Αλμώπων μας διέσωσε τον γενεαλογικό τους μύθο, σύμφωνα με τον οποίο γενάρχης τους φέρεται ο Γίγαντας Άλμωψ, γιος του Ποσειδώνα και της Έλλης, κόρης του Αθάμαντα .
Οι Άλμωπες, λαός ανεξάρτητος, κατοικούσαν στην περιοχή από την Εποχή του Χαλκού μέχρι και τον 6ο αι. π.Χ, όταν οι Μακεδόνες με τους Τημενίδες την κατέκτησαν μαζί με την Πιερία και την Βοττιαία και εκδίωξαν τους Άλμωπες στο Παγγαίο . Ο Θουκυδίδης (ΙΙ, 99, 5) αναφέρει ότι η Αλμωπία ήταν μια από τις περιοχές που απάρτιζαν την Κάτω Μακεδονία, όπως επίσης η Βοττιαία, η Πιερία, η Εορδαία, ένα τμήμα της Παιονίας, η Μυγδονία, ο Ανθεμούντας, η Κρηστωνία και η Βισαλτία. Από αυτές η Βοττιαία κυρίως αλλά και η Πιερία αποτέλεσαν τον αρχικό πυρήνα του μακεδονικού βασιλείου, πριν από την επέκταση των ορίων του προς τα δυτικά και ανατολικά από τον Αρχέλαο και κυρίως τον Φίλιππο Β΄. Σε αυτήν την πλούσια και σε μεγάλο μέρος της πεδινή και με ήπιο κλίμα χώρα αναπτύχτηκαν οι παλαιότερες και σημαντικότερες πόλεις των Μακεδόνων, οι Αιγές, η Βέροια, η Πέλλα, η Μίεζα, το Δίον και φυσικά η Θεσσαλονίκη . Τα γεωγραφικά όρια της αρχαίας Αλμωπίας συμπίπτουν σχεδόν με αυτά της σημερινής ομώνυμης επαρχίας , ενώ από τους σημαντικότερους οικισμούς της ήταν ο Άλωρος και η Άψαλος.
Κατά τη βυζαντινή περίοδο η περιοχή παίρνει την ονομασία Μογλενά (η χώρα της ομίχλης). Στη μακρά αυτή περίοδο θα γνωρίσει τις επιδρομές των Βουλγάρων αλλά και των Νορμανδών. Από τον 11ο αι. και εξής θα αποτελέσει θέμα της βυζαντινής αυτοκρατορίας, αν και οι επιδρομές Βουλγάρων και Σέρβων θα συνεχιστούν. Από το 1385 (ή το 1389) θα βρεθεί υπό την οθωμανική κυριαρχία, οπότε και ονομάζεται Καρατζόβα . Η Αλμωπία θα απελευθερωθεί κατά τη διάρκεια των κατά τη διάρκεια του Βαλκανικού Πολέμου το 1912.
Η ανασκαφική έρευνα και τα αρχαιολογικά ευρήματα τεκμηριώνουν την ανθρώπινη κατοίκηση στην περιοχή ήδη από τη Νεολιθική εποχή. Προϊστορικές θέσεις όχι μόνο της Νεολιθικής αλλά και της Εποχής του Χαλκού έχουν εντοπιστεί στην Άψαλο, το σπήλαιο Λουτρακίου το Μοναστηράκι, τη Σωσάνδρα και τη Δωροθέα , καθώς επίσης και στην Πολυκάρπη, τον Άλωρο και τον Εξαπλάτανο . Τα διάσπαρτα στην περιοχή νεκροταφεία των τύμβων τεκμηριώνουν τη συνέχιση της ζωής μέχρι και τον 7ο αι. π.Χ. Απαντώνται σχεδόν σε κάθε λόφο, πάνω σε δρόμους και κοντά σε αρχαίους οικισμούς. Τέτοια έχουν βρεθεί στην Κωνσταντία, στη θέση Βέρπεν της Αψάλου, τον Πρόδρομο, τον Άλωρο, τη Χρυσή και τη Μηλιά . Στις επόμενες περιόδους χρονολογούνται σημαντικοί οικισμοί των ελληνιστικών, ρωμαϊκών αλλά και των βυζαντινών χρόνων που έχουν εντοπιστεί και πάλι στην Άψαλο, τον Άλωρο, τους Νερόμυλους, τη Χρυσή, άλλα και την Περίκλεια. Εξαιρετικά δείγματα, τέλος, της ντόπιας εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής αποτελούν οι τρίκλιτες βασιλικές του 18ου και 19ου αι. στο Λουτράκι, το Θεοδωράκι, τη Φιλώτεια και την Ίδα, αλλά και η Μονή του Αρχάγγελου Μιχαήλ.
